افسانه‌ی ما
۱۳۸۵ بهمن ۲۷, جمعه
من که از اولش هم زبانم بند آمده بود.نه دعوت به یلدا بازی دوستان پر از مهرم و نه داستان احمقانه ی چت مخلوق و خلبان کور که در وبلاگ امید منتشر شد و میل وافر مردهای عزیز را به (به قول گلناز)عمو مردک بازی یا خاله زنک بازی و شکستن حریم دیگران(البته برای فلسفه خوانده های عزیز همه چیز مجاز است) یا هزار و یک داستان دیگه دستم رو روی کیبرد نمیلغزوند.اما نمیشد از دل بزرگ این پسرک چیزی نگم.نمیشد از او و دل کوچیکش و اشکهاش وقتی صورتم رو میدید حرف نزنم.نمیشه از دستای گرم گلناز عزیزم ننویسم.شما زندگی رو به یاد آدم میارید.با همین دستهای بخیه خورده و صورت خط خطی و کبود هم طعم مهرتون رو میچشم.شما نسیم اید در جهنم.من که ناتوان تر از این حرفهام.الهی بوی خوبتان از حافظه ی روزگار پاک نشود دوستهای شیرین تر از جان.
نوشته شده در ۲۱:۱۰ || سوفیا.
sofeiaa|| 0 comments
۱۳۸۵ بهمن ۱۳, جمعه
بارانِ هر روز
خيس مان مي كرد
بر باراني هامان سبزه مي روييد
اما پس از تو
سبزه نيست
باران
بر تنهاييم مي بارد
نوشته شده در ۰:۰۰ || سوفیا.
sofeiaa|| 0 comments