افسانه ی ما

۱۳۸۸ اسفند ۵, چهارشنبه

نفرت که ناموس نیست..
چای بهار نارنج را به مادر دادم، پرسید: چیزی گفتی؟ گفتم: نه، اون نقاشی رو قاب کردم، قشنگ شده؟
نه به قاب نگاه کرد و نه به من، گفت: قابش قشنگه، نقاشی اش به دلم نمیشینه.
قاب رو به دامن عبای کهنه ام پاک کردم و گفتم: این تصور یک آدم از منه، اگر زشت هم باشه ایراد از نقاشی نیست، سوژه مشکل داره، بذارش به پای حد توانایی من در تصویر سازی در ذهن نقاش.
-چرا قابش کردی؟
من از درد فرار نمی کنم مادر.
عبای کهنه را دوباره به قاب می کشم.. نفرت که ناموس نیست، چه اصراری به این محافظت مدام؟

نوشته شده در ۶:۳۷ || سوفیا.

sofeiaa|| 3 comments

3 Comments:

رضا said...

اون یک یا چند خطی که بیطرفانه و از دید سوم شخص در آخر قطعه ها می نویسی یه جور رجعت شیرین به سبک گذشته است...

۱۳۸۸ اسفند ۵, چهارشنبه ساعت ۱۴:۱۴:۰۰ (‎+۳:۳۰ گرینویچ)

sofeiaa said...

..این پیوند تو با گذشته ی نوشتن من هم حکایتی ست..

۱۳۸۸ اسفند ۶, پنجشنبه ساعت ۱۸:۲۵:۰۰ (‎+۳:۳۰ گرینویچ)

ناشناس said...

nefrat baraye baziha angizeye zendegist,az in jahat az namoos ham bale namoos ham mishavad

۱۳۸۸ اسفند ۷, جمعه ساعت ۰:۱۱:۰۰ (‎+۳:۳۰ گرینویچ)

ارسال یک نظر

<< Home