چهل و یک ساله شدم.

و بر روز این زمین به این وسعت این روز برای احدی معنا و خاطره ای نیست.

به روز شوم هفتم شهریور هزار و سیصد و شصت

بی خاطره ای از آن که زندگی چه طعم و بویی دارد

 تنها تو از میان تمامِ نام‌های آشنا در سرم، درد کتک خوردن و شوک برقی در بیمارستان مهرگان ودوست داشتنِ گذشته را می‌شناسی،اسماعیل

تنها تو هم مثل من و دیوانگانِ مهرگان رازهای پشت آن در را دیده ای، که «دیوانه» کیست و چیست. که دیوانه‌ها چه قصه‌ها و مهربانی‌ها می‌دانند.مردمان گمان می‌کنند دیوانه و تیمارستان و دیوانگی را می‌شناسند.

اما من می‌دانم و تو می‌دانستی که نمی‌دانند. که چه دنیای ناگفتنی‌ایِ غریبی ‌ست پشت آن در، در بیمارستان مهرگان، اسماعیل. 

خوشا به نامت که کسی بلد بود و شعر تو. تنها دیوانگان مهربان تن بی‌جانت را به تخت رساندن ، بی‌کسی و از دست دادن تدریجی حافظه عجیب دردی دارد. 

دیوانه‌ها چقدر قصه می‌دانند. چقدر مهربانی بلدند. چای در دهانت در حال بسته شدن به تخت را چه با سخاوت به حالت هدیه می‌کنند. آن در، آن دنیا، مانند قربانی‌ای تسلیم هر روز برای شوک مثال با پای خود به مسلخ رفتن با تن و روان چه دردهای ماندگاری برای آدم جا می‌گذارد، اسماعیل!«دیوانه» «تیمارستان» «درد». مردم چه ساده تعریف و استفاده و قصه و معنی میکنندش، انگار واقعا می‌دانند دیوانه کیست و چیست و رازهای پشت آن در چه حکایت غریبی است.

خوشت به حالت که در گور خوابیده‌ای، زنده 

ماندن عجب دردی دارد، اسماعیل!

«چرا من زنده باشم و تو مرده باشی؟»

دنیای پشت آن در اسماعیل، دنیای پشتِ آن در!

یک

 زشت و تلخ و نفرت انگیزی. چیزی در تو همه رو افعی می کنه، همه ی آب ها رو کدر میکنه، همه ی رنگ ها رو خاکستری با تنالیته ی بدترین سبز دنیا میکنه. سرد. تلخ. نفرت انگیز. بولد و نفرت انگیز. اگر نبودی اینجا برای خودت ایمیل نمیدادی، قلبت این همه تیر نمیکشید، دنیات اینقدر سیاه و بی ته نبود. صد و پنجاه یعلاوه ی صد و پنجاه کیلومتر با خودت یک سره و تند حرف نمیزدی و با دلو از چشمهات آب نمیکشیدند. ترمزت خراب نمیشد. هرچی تو اون جاده ی کوفتی و سرد و خسته گفتی به کنار، تو نفرت انگیزترینی، این برای اون لحظه ی عجزی که زانو زدی و التماسِ یکی توی دنیا رو کردی که فقط برای دو ساعت بشناسدت، دو ساعت احتیاج به کسی که بلدت باشه برای این که رد کردی و بدونه چطور برت گردونه. تو نفرت انگیزی، سوال و جوابی نیست، نمیبینی سی و دوسال گذشت و یک نفر رو هم نمیشناسی که بلدت باشه به اضافه ی دوساعت وقت؟ بیا اینجا بنویس. روی کاغذ بنویس. ننویس، همونطور یکسره برو ته اون سیاهچال و بی صدا توی هزارتوهاش بخز. اداست. همه اش مزخرف و بی جهته. باید همه چیز رو متوقف کنیم. برای تو هر کاری کردن فقط عوض کردن انباری های ته یه سمساری توی یه بیابونه. چرا نمی میری؟ چرا جون نمیدی کثافت؟ داری برای هر تیری که میکشی یه بسته و نیم میندازی بالا. هیچی تو زندگیت نداری، درمان که خیاله، تو که دیگه داری از نون میزنی تا یه مشت مسکن گیر بیاری و درجا تمام کنی، تو رو به ردای مقدس شیطان رجیم قسم، چرا زنده ای لاشه ی تخم حروم؟

دو

...باید فکر کنم. باید فکر کنم. چقدر سخته توی این نم فکر کردن. انگار از اول همین اتاق و همینقدر سرد و تاریک بوده و تا آخر همین اتاقه، شاید سردتر، تاریک تر. چرا من نقطه ندارم؟ ته ندارم؟ باید از اینجا برم و نمیخوام به مقصدی که این همه بدبختی از سر و ته اش داره برم. باید فکر کنم. نباید این همه اثاث تو زندگیم وجود داشته باشه. باید از شر همه شون خلاص شم و یه طرف دیگه برم، یه طرفی..نمیدونم. یه طرفی که هیچ کدوم این طرف ها نباشه. یه اتاق با یه دست رختخواب و بسته ها سیگار با آب. بعد بخوابم. یا نخوابم. نمیدونم. سقف رو دیدن یا ندیدن فرقی نداره. اما اینطوری نمیشه، اینطوری همه اش ایراده، غلطه، همه اش ریده است. چقدر خوابم میاد. چرا کبدم هنوز که هنوزه کار میکنه؟ کسی نمیگه بشین، بخواب، فکر نکن. کسی نمیگه که بعدش سر این افسار رو برای چند ثانیه دستش بگیره. خبر تازه ایه؟ چرا قرقره اش میکنم؟ چرا از اندازه گیری شدت بی انصافی بیرون نمی کشم؟ توی این طویله صف نمیکشند برای تیمار شدن، میشه جوجه اردک زشت باشی و بمونی و همیشه لگد بخوری یا بدتر، اصلا هیچی نخوری. هرچی. حرف من تا توی همین جا به زور میره. اینجا هم خیلی زود نیست میشه و هیچی دست من نیست. فقط موضوع اینه که خسته ام. خسته ی خواب شب و صبح نیستم، خسته ی خواب بی رویام. من میدونم و همه میدونند و اگه شیطانی سرنخ دنیا دستش باشه هم میدونه که جایی جای من نیست، این چه بازی ایه دیگه؟ خر بودم، خر هستم.میدونم. اینهمه سیلی نمیخواد. باید سرجام مینشستم و خفه میشدم..نمیشه بمیرم تا زنده باشم و خوب ببینم دونه دونه تودهنی ها رو، به مراتب لیاقت مردن نمیرسم. چقدر از همه چیز این دنیا بیزارم، چقدر زیاد، چقدر وحشیانه متنفرم. چقدر حرف زدن بی فایده و مسخره و بی معناست. صد ساله که داری برای خودت حرف میزنی. چقدر من نفرت انگیزم. چقدر از این موجود متعفنی که هستی بیزارم. شونه هام درد میکنند. خانه ی سالمندانی پیدا میشه که من رو جا بده؟ چشم هام میسوزند. اینجا هیچ خبری نیست. این جا، هرجایی که من هستم، چرا هیچ خبری نیست؟ خانواده چه کلمه ی اسهال آوریه. چرا نمی میرند؟ به دست من. وحشیانه. همه رو باید کشت. به دردناک ترین انواع مرگ. چه نوع ادم منفور مزخرفی ام که ادم نکشتم تا به حال؟ اضافه است. همه چیز دور و برم اضافه است. فروختنی ها رو باید فروخت و از بین رفتنی ها رو باید از بین برد. باید فکر کنم. باید فکر کنم. باید خیلی فکر کنم. خیلی زیاد باید فکر کنم. باید فکر کنم. فکر کنم.

باید فکر کنم.

باید فکر کنم.

لعنت...باید فکر کنم.

سه

عصر رو با سه بسته استامینوفن ته کیف به شب رسوندم. شب با کجای کیفم میخواد به صبح برسه؟ صبح فردا چه خبر؟ ظهرش؟ این چرخه ی باطل تا کی من رو میچرخونه؟ توی ماشین لباسشویی روشن دنیا افتادم و کسی اتفاقی هم دستش به دکمه ی خاموش نمی خوره. من از بیرون چه خبر دارم؟ شاید هم کسی خونه نیست. شاید این چرخش مدام بچه هاشون رو سرگرم میکنه. "شاید" برای ردیف کردن زیاده، اما اثرش توی سرنوشت من چیه؟

جهار

کنار پنجره ایستاده بودم. یک خاور از جلوی چشم‌هام رد شد و رفت. خونه ی خالیِ خالی با یک تخت بدون روکش و پتو موند و من. ترسیدم فکر کنم. ترسیدم اشک بریزم. ترسیدم کوچکترین حرکتی کنم. خونه‌ی سردِ من الان یک گور عریان تره. ترسناک تر، بی صداتر، بی زندگی تر، بی رنگ، بو، رد پا، غبار. ترسیدم هرکاری کنم ضرب در هزار هزار بشه و برگرده. ترس، ترسناک ترین هیولای این دنیاست.

پنجره ی این اتاق الان به هر کسی تصویر درستی از من ارائه میده. یک لامپ، یک صورت و دیوارها، همه ساکت، به رنگ گچ، ثابت. از اول تا آخر دنیا بی صدا، ساکت. بارونِ نفرت انگیز رو به روی ما طوری جولان میده که انگار خورشید هیچ وقت وجود نداشت.

سکوت، فقط سکوت.

کاش این دیوارها از هم باز می شدند. احتمال زنده بودن و دهان باز کردن اون ها کیلومترها بیشتر از منه.

امشب صبح نمیشه، همون طور که شب های پیش نشدند.

سفید. سکوت. سین.

پنج

صدای فریاد از بلندگوی رادیو توی خونه پیچیده و من توی هزارتوها با هر موزیکی که عوض میشه از یک در به سفر می رم. چرا باید وسط سفر همه چیز رو از هم بپاشند که به خانم ها آقایان واقعیتِ زمان و مکان رو خبر بدن؟ واقعیت تومور غیر قابل عمل سر منه، یادآوری؟ اون هم این شب خیلی بد؟ چرا دارم از این خونه میرم؟ کسی که قصد شروع دوباره ی چیزی رو نداره از سایه ها بیرون نمیاد، این سایه چه آزاری داشت؟ مردم دست میزنند. آخرین باری که توی جمع بیشتر از دونفره بودم کی بود؟ کجا بود؟ فرقی نمیکنه... فریادش اونقدر خش داره که تصویر توی ذهنم یک رینگ قرمزه و آدم های بی گردن و دستکش های غول پیکر. باید اینطور باشه. نمیخوام طور دیگه ای بدونم، بتونم، نه دیگه. لااقل الان که به هر کسی پارس میکنم میدونم فاصله ها از کجاست. این طور درسته، احتمالا همین طور درسته. چرا مغزم دائم به عکس روزبه و این حقیقت پرتاب میشه که از زندگی و کار و ازدواج و تولید مثل شون اینطور باخبر میشم و خیلی ها رو هم اصلا نمیشم. روزبه همون بچه ی تخس کله تراشیده نبود که مدام من و نادیا باید حرف هامون رو از یورتمه رفتن هاش قطع میکردیم؟ و کی اینقدر عاشق ویراستاری شد؟ نه. روزبه داستان امشب من نمیتونه باشه. فکر به این جماعت چسب هام رو باز میکنه و اونقدرها دیگه روی خودم برای نگه داشتن این قطعه ها در هم نمی تونم حساب کنم. رفیقمون برای تکمیل جمله ی من فریاد زد: از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود. اون آخرین ضربه ی اجرا هم پای من. هرچی نباشه من و وحشت خرده حساب زیادی داریم.تو ناله کن.  حالا حالاها سقف و دیوارها برای خیره شدن دارم.

امشب میل رسیدن به نیمه ی راه رو هم نداره.